Walter von Brauchitsch - 1881-1948. Urodzony 4 października 1881 roku. W 1900 roku ukończył szkołę wojskową ze stopniem podporucznika. Walczył w I wojnie światowej, zostając oficerem sztabu generalnego. Od 1928 roku zajmował wysokie stanowiska w Reichswehr, w 1933 roku stanął na czele Pierwszego Okręgu Wojskowego w Królewcu. 4 lutego 1938 roku czekał go kolejny awans - został głównym dowódcą sił lądowych. Podczas kampanii w Polsce objął głównodowodzenie, następnie opracował plan ataku na Francję, który został odrzucony. Podczas "Fall Gelb" podlegały mu armie A, B i C, łącznie ponad 130 dywizji. 19 lipca 1940 roku von Brauchitsch zostaje feldmarszałkiem. W 1941 roku nadzorował operacje na Bałkanach i na Krecie. To właśnie on ostrzegał Hitlera przed rosyjską zimą, a ten zamiast go posłuchać, uparł się na atak na Moskwę. 19 grudnia 1941 roku von Brauchitsch zostaje pozbawiony funkcji wojskowych. W 1945 roku aresztowany przez Brytyjczyków. Umiera w Hamburgu - 18 października 1948 roku.
 

Heinz Guderian - 1888-1954. Urodzony 17 czerwca 1888 roku w Chełmnie. W 1901 roku wstąpił do Korpusu Kadetów Młodszych w Karlsruhe. Studiował w Szkole Wojennej w Metz, a zakończył edukację w 1908 roku ze stopniem podporucznika. Uczestniczył w I wojnie światowej i został awansowany do stopnia kapitana. W 1922 roku zaczął studiować broń pancerną i w krótkim czasie stał się ekspertem w tej dziedzinie. W 1927 roku awansował do stopnia majora. W 1928 roku został wykładowcą taktyki w sztabie szkolenia wojsk samochodowych. W 1931 roku był już podpułkownikiem. Gdy w 1933 roku do władzy doszedł Hitler, szybko docenił Guderian, znając zalety broni pancernej. W 1935 roku Heinz został dowódcą 2 dywizji pancernej, a w 1936 roku otrzymał awans do stopnia generała majora. W 1938 roku kilkakrotnie awansował, aż w końcu otrzymał stopień generała wojsk pancernych. W sierpniu 1939 roku został dowódcą XIX korpusu. Podczas agresji na Polskę zdobył Brześć. W 1940 roku dowodził grupą pancerną nazwaną jego nazwiskiem. Otrzymał wtedy awans na generała pułkownika. Jego dywizja odnosiła sukcesy w walkach we Francji m.in pod Dunkierką oraz w rejonie Calais. Podczas operacji "Barbarossa" był dowódcą 2 Armii Pancernej. Po klęsce pod Moskwą został zdymisjonowany, powrócił dopiero w 1943 roku i został Generalnym Inspektorem Wojsk Pancernych. Krwawo stłumił Powstanie Warszawskie. 28 marca 1945 roku został wyrzucony przez fuhrera udał się na urlop. Zmarł w 1954 roku. Za życia odznaczony był kilkakrotnie, w 1939 roku aż trzy razy, a w 1941 roku otrzymał Liście Dębu do Krzyża Rycerskiego.

 

Erwin Rommel - ur. 15 listopada 1891 roku w Heidenheim w Niemczech. Wojskowa kariera Rommla rozpoczęła się w lipcu 1910 roku, podczas I wojny światowej wykazał się męstwem i będąc 3 razy rannym otrzymał najwyższe pruskie odznaczenie Pour Le Merite oraz stopień kapitana. Szczególnie docenione zostało jego zwycięstwo nad Włochami pod Isonzo 24 pażdziernika 1917 roku. Dowodzony przez niego oddział zdobył kluczowe pozycje włoskie, co przyczyniło się do końcowego zwycięstwa w bitwie. Rommel - żołnierz z krwi i kości pozostał w wojsku i tam, pisząc książkę "Infanterie greift an" (Piechota atakuje) zwrócił na siebie uwagę Hitlera. Szybko awansował i w 1939 roku podczas ataku na Polskę był komendantem Kwatery Głównej fuhrera. Już w październiku został dowódcą 7 Armii Pancernej w Gerze i razem ze swoimi żołnierzami w maju 1940 roku brawurowo przemierzył całą Francję, jako pierwszy przekroczył linię Mozy (w ciągu jednej nocy udało mu się przełamać główną linię obrony Francuzów), również jako pierwszy dotarł do Kanału La Manche. W lutym 1941 roku Hitler postanowił wykorzystać jego umiejętności na froncie afrykańskim. Miał tam pomóc Włochom, nie potrafiącym wykorzystać ogromnej przewagi liczebnej. Razem z nowo sformowanymi oddziałami Deutsches Afrika Korps (Niemiecki Korpus Ekspedycyjny) pokonał Brytyjczyków i rozpoczął marsz w stronę Kairu. Owładnięty rządzą dotarcia do Egiptu zapominał o realnych możliwościach swoich żołnierzy. Jednak genialna taktyka i doświadczenie zdobyte w kampaniach polskiej i francuskiej pozwoliły mu na fantastyczne zwycięstwa w Północnej Afryce. Niestety Hitler, posyłający coraz to nowe wojska do Rosji (operacja "Barbarossa"), zapominał o odpowiednim wyekwipowaniu oddziałów Rommla. W sierpniu 1942 roku miało dojść do ostatecznej bitwy. Niestety Afrika Korps dysponowały małą ilością czołgów i złym zaopatrzeniem. Wobec takiego stanu rzeczy "Pustynny Lis", jak nazywano Erwina, udał się do Winnicy na Ukrainie, aby prosić Hitlera o wsparcie. Wojska afrykańskie pozostawił pod wodzą Georga Stummego i 23 września był już w Rzymie. Stamtąd udał się prosto do Hitlera. Ten stwierdził, że zdecydował się wysłać do Afryki wszelką możliwą pomoc. Rommel łudził się, iż rzeczywiście może otrzymać wsparcie nowoczesnych czołgów Tiger oraz dywizji Waffen SS Leibstandarte. Jednak szczodrość fuhrera wydała mu się podejrzana. Powiedział nawet tak do żony przbywając na urlopie w Austrii (w Semmering). 24 pażdziernika zbudził go telefon. Dzwoniono z Berlina. Sytuacja w Afryce wydawała się tragiczna. Przerażony Stumme prosił o powrót Rommla do Afryki, gdzie brytyjczycy rozpoczęli ofensywę pod El Alamein. Według Stummego było to właściwe natarcie. Rommel zażądał bezzwłocznego wysłania statków z zaopatrzeniem. I rzeczywiście wypłynęło 7 statków, tyle tylko, że alianci zatopili 5 z nich. Pod El Alamein Niemcy i ich sojusznicy ponieśli ogromne straty. Stracili 60 000 żołnierzy, z których 50 000 zostało wziętych do niewoli. Rommel przestał ufać Hitlerowi, a na pewno tak się stało gdy w 1943 roku w marcu przyszedł rozkaz z Berlina, iż Pustynny Lis ma udać się do Włoszech, aby tam bronić sie przed ofensywą Brytyjczyków. Dla Rommla była to zdrada, miał zostawić swoich żołnierzy, przyjaciół, którzy walczyli za Niemcy w Afryce. Po kilku miesiącach służby we Włoszech Rommel objął dowodzenie nad Armią "B", grupującą się we Francji. Od razu doszło do sporu między Rommlem i von Rundstedtem. Rommel chciał, aby dywizje były rozmieszczone jak najbliżej plaży, gdzie miała nastąpić spodziewana inwazja, Rundstedt natomiast chciał je rozmieścić niedaleko Paryża - 150 km. od plaż. Spór zaognił się do tego stopnia, iż miał go rozstrzygnąć Hitler... i podjął on decyzję najgorszą z możliwych - oddał dywizje pod dowództwo Wehrmachtu. To oznaczało, że nie można było ich wysłać w bój bez zgody fuhrera. W decydującym momencie na plażach Normandii zabrakło niemieckich dywizji pancernych. Już wtedy Rommel planował zamach na Hitlera. 17 czerwca Fuhrer miał przybyć do jego siedziby, jednak w ostatniej chwili zmienił plany. Gdyby przybył do zamku feldmarszałka zapewne już by z niego nie wyszedł. Działalnośc spiskowa Rommla rozwijała się coraz bardziej, pozyskał wielu sojuszników, m.in. Seppa Dietricha. Jednak 17 lipca 1944 wydarzył się wypadek, który zaważył na losach spiskowców. Podczas jazdy samochodem Rommla ostrzelały dwa alianckie myśliwce. Pęknięta czaszka nie zagrażała jego życiu, jednak przez trzy dni musiał leżeć nieprzytomny w szpitalu. 20 lipca pułkownik Stauffenberg postanowił przeprowadzić zamach na życie Hitlera. Niestety, zamach się nie udał, a uczestniczący w nim spiskowcy wskazali na Rommla, jako osobę bezpośrednio związaną z działalnością zamachowców. Hitler napisał list i razem z zeznaniami trzech żołnierzy kazał przeczytać Rommlowi. Ten przebywał w swojej rezydencji i powracał do sił. 13 października do Rommla został wysłany jego przyjaciel, generał Burgdorf. Rommel dostał ultimatum - albo popełni samobójstwo, zostanie pochowany z honorami wojskowymi, a jego rodzina nie będzie prześladowana, albo zawiśnie na stryczku. Rommel wybrał pierwszą z możliwości... Pożegnał się z żoną Lucie i synem Manfredem i razem z Burgdorfem udał się do samochodu. Tam zażył cyjanek... Jeden z największych bohaterów II wojny światowej umierał 200 metrów od domu na tylnym siedzeniu samochodu Burgdorfa.
 

Albert Kesselring urodzony w Markstett 20 listopada 1885 roku jako syn kuratora miejskiego. W 1904 roku rozpoczął karierę wojskową jako kadet. W 1906 roku otrzymał awans na podporucznika artylerii w bawarskim 4 pułku artylerii pieszej w Metz. Miasto to było jednym z największych garnizonów na terenie Niemiec. Podczas I wojny był między innymi oficerem sztabu 6 Armii. W 1925 roku został majorem, 1930 roku podpułkownikiem. W latach 1931 - 1933 dowodził 4 pułkiem artylerii w Dreźnie. Jako pułkownik, w 1933 roku objął dowództwo urzędu komisariaty lotnictwa, przyszłej Luftwaffe. W 1935 roku mianowany generałem majorem, 5 czerwca 1936 r. został szefem sztabu Luftwaffe, a w rok później objął dowodzenie nad III Okręgiem Lotniczym w Dreźnie. Jako generał porucznik w lipcu w lipcu 1938 roku objął dowództwo nad 1Flotą Powietrzną III Rzeszy. Na tymstanowisku dowodził siłami 1 Floty przeciw Polsce we wrześniu 1939 roku. 13 stycznia 1940 roku powierzone zostaje mu dowództwo 2 Floty Powietrznej. Na jej czele bierze udział w kampanii we Francji i Holandii. Latem i jesienią 1940 roku podległe mu lotnictwo atakuje Wielką Brytanię. Po upadku Francji, 19lipca 1940 roku zostaje mianowany feldmarszałkiem, a w czerwcu 1941 roku na czele przerzuconej na wschód 2 Floty Powietrznej, Kesselring do końca roku uczestniczy w operacjach prowadzonyc przeciw ZSRR. W grudniu 1941 roku Kesselring obejmuje dowództwo Obszaru Operacyjnego Południe. W czasie brytyjskiej ofensywy w Afryce w listopadzie 1941 roku jest odpowiedzialny za 2 Flotę Powietrzną i kontakty z Naczelnym Dowództwem Sił Włoskich (Comando Supremo). W 1943 roku Kesselring obejmuje dowodzenie wszystkimi siłami III Rzeszy w basenie Morza Śródziemnego. Od chwili inwazji aliantow na Sycylię feldmarszałek Kesselring starać się będzie powstrzymać ich ataki. Jedym jego sukcesem będzie zatrzymanie marszu alianckich 5 i 8 Armii w rejonie Monte Cassino.Front ustabilizuje się w tym miejscu na okres 6 miesięcy. Ranny w wypadku w Apeninach Kesselring musiał na 3 miesiące (23 października - 15 stycznia) przekazać dowodzenie generałowi von Vietinghoffowi. 10 marca 1945 roku otrzymał nominację na naczelnego dowódcę Obszaru Zachód, w miejsce gen. von Runsteda. Po tym krótkim epizodzie ponownie powrócił do Włoch i przejmuje uprawnienia naczelnego dowódcy Obszaru Południe. 24 kwietnia 1945 roku Kesselring rozpoczyna negocjacje z aliantami w sprawie kapitulacji. Podległe mu jednostki poddają się 2 maja 1945 roku. W 1947 roku Kesselring stanął przed trybunałem Brytyjskiego Sądu Wojskowego w Wenecji i zostaje skazany na karę śmierci za egzekucję 335 włoskich cywilów. Karę śmierci zamieniono mu na dożywocie. Ułaskawiony w 1952 roku ze względu na stan zdrowia, zmarł 16 lipca 1960 roku.