Strona główna
W górę

                                  

 

 

 

OSOBISTY SEKRETARZ FUHRERA:

Walter Richard Rudolf Hess (urodził się 26 kwietnia 1894 w Aleksandrii - zmarł 17 sierpnia 1987 w berlińskim więzieniu Spandau) - jeden z przywódców hitlerowskiej III Rzeszy.

W 1914 roku, jako ochotnik zgłosił się do armii niemieckiej. Swój udział w I wojnie światowej zakończył w stopniu porucznika. Od 1919 mieszkał w Monachium, gdzie rozpoczął studia na wydziale nauk politycznych. W 1920 został członkiem NSDAP. Za udział w puczu monachijskim w 1923 roku został aresztowany. Odbywając siedmiomiesięczną karę więzienia w twierdzy Landsberg, poznał Adolfa Hitlera, a od 1925 był jego osobistym sekretarzem. W 1932 został przewodniczącym Centralnej Komisji Politycznej NSDAP, zaś od kwietnia 1933 zastępcą Führera w NSDAP. W tym samym roku wszedł w skład rządu jako minister bez teki. W 1939 wyznaczony drugim (po Hermanie Göringu) następcą Hitlera. 10 maja 1941 roku pilotując samolot Messerschmitt 110 odleciał do Wielkiej Brytanii. Celem tej wyprawy było dalsze poprowadzenie negocjacji pokojowych między III Rzeszą a Wielką Brytanią. W rzeczywistości cała akcja była przygotowana przez SO1 (jeden z wydziałów SOE) i miała na celu odwrócenie uwagi Hitlera od walki z Anglikami oraz sprowokowanie III Rzeszy do wypowiedzenia wojny ZSRR. Po dotarciu do Szkocji Rudolf Hess został aresztowany (tak naprawdę nikt nie spodziewał się, że wysłannik będzie tak ważną osobistością).

W 1946 na procesie w Norymberdze został skazany przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy na dożywocie. Spędził w tym więzieniu 41 lat. Popełnił samobójstwo 17 sierpnia 1987 roku. Część historyków wskazując na wyniki oględzin ciała przeprowadzonego w trakcie badania lekarskiego (nie znaleziono rany po postrzale z 1917 roku) oraz opisów zachowania na procesie oraz w czasie przebywania we więzieniu, powątpiewa czy osoba uważana za jednego z najwyższych dostojników III Rzeszy rzeczywiście zakończyła życie w 1987. Być może był to jedynie sobowtór Rudolfa Hessa. Część tajemnicy może rozwiać odtajnienie archiwów brytyjskich zawierających informacje o pobycie Hessa w Wielkiej Brytanii. Nie nastąpi to jednak przed rokiem 2016.

 

Martin Bormann - 1900-1945(?). Urodzony 17 czerwca 1900 roku w Wegleben. Był synem urzędnika pocztowego. W młodości rzucił szkołę. W 1924 roku otrzymał wyrok za udział w morderstwie i przebywał rok w więzieniu. Wracając do wcześniejszych epizodów z życia Bormanna - służył w Freikorps podczas I wojny światowej. Od 1925 roku był aktywnym działaczem NSDAP, przede wszystkim w Turyngii. W październiku został członkiem Reichstagu. Do maja 1941 roku był osobistym sekretarzem Rudolfa Hessa, potem zajął miejsce swojego przełożonego po jego locie do Wielkiej Brytanii. Zawsze starał się być blisko Hitlera. Ciągle przebywał u jego boku, a fuhrer mógł na nim polegać w każdej sytuacji. Zorganizował i zebrał wśród ludności niemieckiej dobrowolne opłaty, które trafiły do kieszeni wysokich dygnitarzy nazistowskich. Po samobójstwie Hitlera Bormann opuścił 30 kwietnia 1945 roku jego bunkier i od tej pory jego losy są nieznane, aczkolwiek przypuszcza się, że został wkrótce zabity przez oddziały radzieckie. Miał być jedynym z przywódców Rzeszy, który zginął od "nieprzyjacielskiego ognia". W październiku 1946 w czasie procesu norymberskiego został zaocznie skazany na karę śmierci. Jeszcze wiele lat później niektórzy twierdzili, że widzieli Bormanna, ale są to niepotwierdzone informacje.
Miał dziesięcioro dzieci, czym zdecydowanie przebił Goebbelsa (przypomnienie - ten miał tylko sześcioro).

Według różnych źródeł Bormann uciekł 2 maja U-bootem do Ameryki Południowej. Czy jest to prawda? Teoretycznie powinny to rozstrzygnąć badania jakie przeprowadzono na zwłokach znalezionych w Berlinie, prawdopodobnie należących do Bormanna. Tak więc czy Bormann przeżył, czy nie, możemy już nigdy się nie dowiedzieć.

MINISTER SPRAW ZAGRANICZNYCH:

Joachim von Ribbentrop - 1893-1946. Urodzony 30 kwietnia 1893 roku w Wesel w Niemczech. Uczył się w Szwajcarii, ale dzieciństwo spędził przede wszystkim w Anglii i Francji. Fachowo zajmował się szampanami, a szlacheckie 'von' kupił w 1930 roku. Od 1934 roku kierował biurem ds. zagranicznych NSDAP. W 1935 roku podpisał układ morski z Wielką Brytanią. Dzięki swojej znajomości Wielkiej Brytanii był tam ambasadorem w latach 1936-38. 1938-1945 minister spraw zagranicznych III Rzeszy, współtwórca polityki agresji m.in. przyczynił się do Anschlussu Austrii oraz aneksji Sudetenlandu. 23 sierpnia przybył do Moskwy i podpisał pakt o nieagresji między Niemcami, a Związkiem Radzieckim. W nocy tego samego dnia został dołączony tajny załącznik traktujący o podziale Polski przez obie strony.  

Doprowadził do podpisania paktu między Włochami, Japonią i Niemcami w 1940 roku, na mocy którego Europa miała być podzielona między Niemcy i Włochy, a Azja miała przypaść w udziale Japończykom. W 1946 roku sądzony w Norymberdze i skazany na śmierć przez powieszenie. Zginął 16 października 1946 roku.
 

MINISTER PROPAGANDY:

 

Joseph Goebbels - 1897-1945. Nazista, minister propagandy, wysoki urzędnik hitlerowski oraz jeden z jego najbliższych współpracowników i przyjaciół. Do NSDAP wstąpił w 1924 roku, czyli już po nieudanym puczu monachijskim. Od listopada 1928 zajmował się sprawami propagandowymi partii. Od 1933 roku wydawane było nawet czasopismo partii nazistowskiej w Berlinie pt.: "Der Angriff". To on podpowiedział Hitlerowi, aby ten używał tytułu "fuhrer". Umiejętnie kierował sprawami rozpowszechniania ideologii nazistów oraz kultu jednostki Adolfa Hitlera. Był fanatykiem - nakazywał walkę do końca sił i do utraty życia za Niemcy i Hitlera. Stał się trzecim najważniejszym człowiekiem w Niemczech po Hitlerze i Himmlerze. Z pochodzenia podobno był Żydem, choć nie możemy być pewni. Na pewno w jego żyłach płynęła żydowska krew, a jego przodkowie byli Żydami. W kwietniu 1945 roku przeniósł się wraz z rodziną do bunkra Hitlera. 1 maja zamordował żonę, ta z kolei wcześniej zabiła sześcioro dzieci Goebbelsów. Po zamordowaniu rodziny Goebbels popełnił samobójstwo. Co ciekawe to on wprowadził 60-godzinny dzień pracy i zakazał wszelkich rozrywek narodowi niemieckiemu. Innym ciekawym faktem jest to, że odradzał Hitlerowi zaatakowanie Związku Radzieckiego, gdyż pamiętał przegrane Hitlera z 1933 roku, gdy jego polityczne żądania zostały odrzucone.

 

MINISTER SPRAW WEWNĘTRZNYCH:

 

Heinrich Himmler - 1900-1945. Urodzony 7 września 1900 roku w Monachium. polityk niemiecki, aktywny działacz partii nazistowskiej skupionej wokół Adolfa Hitlera. Walczył podczas I wojny światowej, a po jej zakończeniu wstąpił do Freikorps (ochotnicze oddziały). Bliski współpracownik Hitlera. W 1922 roku wstąpił do NSDAP i z miejsca stał się dowódcą oddziałów SA. Brał udział w puczu monachijskim (nieudana próba przejęcia władzy przez Adolfa Hitlera), w 1929 roku został szefem SS (Sztafety Ochronne). Od 1933 roku pełnił różne funkcje w policji niemieckiej. W 1936 roku był nawet szefem policji na terenie całych Niemiec. Ale nie to spowodowało, że stał się jednym z najsłynniejszych zbrodniarzy, jacy byli kiedykolwiek na ziemi. Zyskał wielką pozycję u boku fuhrera. W 1943 - po odsunięciu Hermana Goeringa stał się jednym z najbliższych współpracowników Hitlera. To on stał za wprowadzonym terrorem w obozach koncentracyjnych (jednego razu przebywając w obozie i przyglądając się rozstrzeliwaniu o mały włos nie zemdlał, co sprawiło, iż poszukiwał masowych środków uśmiercania, mających mniejszy wpływ na psychikę morderców. Zapoczątkowało to komory gazowe, ale najpierw drastyczne duszenie/zatruwanie spalinami z auta). Wyhodował maszyny do zabijania, jakimi z pewnością byli żołnierze Waffen-SS. Dywizje "Leibstandarte", "Das Reich", "Totenkopf", "Nederland" to osławione drużyny ludzi opętanych wizją narodowosocjalistycznych Niemiec. Himmler został wydalony ze służby przez Hitlera w 1945 roku, kiedy to próbował szukać porozumienia z zachodnimi aliantami. Popełnił samobójstwo 23 maja 1945 w Lunenbergu, zatruty cyjankiem potasu, po złapaniu przez aliantow. Podobno wydała go jego pedantyczność, gdy podczas rutynowej kontroli (nierozpoznany) okazał dowód tożsamości oraz miał na sobie strój Gestapo.
 

MINISTER ZBROJEŃ:

Albert Speer - 1905-1981. Urodzony 19 marca 1905 roku. Jeden z najwyższych dygnitarzy III Rzeszy. Architekt fuhrera. Do NSDAP wstąpił w 1931 roku. Organizował wiece faszystów, a od 1935 roku był osobistym architektem i budowniczym Hitlera. W 1942 roku stanął na czele Organizacji Todta, gdzie zastąpił Fritza Todta, który zginął w katastrofie lotniczej. Stał za budową wielkich konstrukcji niemieckich, mających na celu umocnienie siły III Rzeszy oraz tworzył niezwykle wystawne i bogate rezydencje fuhrera. W 1946 roku został skazany wyrokiem Trybunału w Norymberdze na 20 lat więzienia za organizację przymusowej pracy i deportację ludności. Z więzienia wyszedł po odbyciu całej kary, bo w roku 1966. W 1969 roku ukazały się jego wspomnienia. Zmarł 1 września 1981 roku.
 

 

Naczelny dowódca
Luftwaffe
Reichsmarschall:

Herman Goering - 1893-1946. Urodził się w 1893 roku w Rosenheim w Bawarii. Służąc w lotnictwie podczas I wojny światowej odniósł 22 zwycięstwa powietrzne i stał się asem myśliwskim. Polityk nazistowskich Niemiec, marszałek Rzeszy. W 1922 roku wstąpił do nazistowskiej partii NSDAP i objął stanowisko szefa ochrony Adolfa Hitlera. W 1923 roku brał udział w nieudanym puczu monachijskim, zroniono go wtedy kulą policyjną, gdy maszerował obok Hitlera na Odeonsplatz. Od 1928 roku był posłem w niemieckim parlamencie, a od 1932 roku jego prezydentem. Po dojściu nazistów do władzy został ministrem lotnictwa Rzeszy, premierem Prus oraz zwierzchnikiem Gestapów (początkowa nazwa to 'Gestapa'). Od 1935 objął dowództwo nad Luftwaffe. Jego wpływ na Hitlera pozwolił mu zostać mianowanym marszałkiem polnym. Jednak, po coraz większych niepowodzeniach lotnictwa, tracił pozycję u boku fuhrera. Był uzależniony od morfiny. Klęski w bitwie o Anglię oraz brak należytego wsparcia dla armii niemieckiej otoczonej pod Stalingradem w 1942 roku przyczyniły się do spadku zaufania Hitlera dla Luftwaffe oraz do samego Goeringa. W 1945 roku 20 kwietnia ostatni raz widział się z Hitlerem, a trzy dni później ogłosił, że zamierza działać jako następca fuhrera. Został za to zdymisjonowany i wyrzucony z partii. Został aresztowany przez SS., a 8 maja oddał się w ręce Amerykanów. Wyrokiem Międzynarodowego Trybunału Wojskowego w Norymberdze skazano go na śmierć przez powieszenie, mimo zapewnień o swej niewinności. Zginął na dwie godziny przed wykonaniem wyroku otruty cyjankiem - 15 października 1946 roku. Warto dodać, że to on stworzył na terenie Prus dwa pierwsze obozy koncentracyjne, a innym ciekawym faktem z jego życia jest to, że otaczał się zrabowanymi dziełami sztuki z całej Europy.

 

NACZELNY DOWÓDCA MARYNARKI:

Erich Reader - 1876-1960. Urodzony 24 kwietnia 1876 roku w małej miejscowości Wandsbeck. Miejscowość ta znajdowała się koło Hamburga. Obecnie jest ona jedną z dzielnic tego niemieckiego miasta. W 1894 roku wstąpił do szkoły morskiej. W 1897 roku miła już stopień oficera. Akademię Morską ukończył w 1904 roku. Został oficerem nawigacji na okręcie Wilhelm II Hohenzollern. W 1912 roku został jego kapitanem. Kilkakrotnie mianowany kapitanem okrętu, dowodził nawet krążownikiem podczas I wojny światowej. W 1922 roku otrzymał nominację na kontradmirała. W 1925 roku był już wiceadmirałem, w 1928 szefem Sztabu Marynarki Wojennej Reichswehr. W 1935 roku został naczelnym dowódcą marynarki wojennej w III Rzeszy. To on opracował plan wykorzystania baz morskich w Norwegii. 30 stycznia 1943 roku został generalnym inspektorem marynarki wojennej, po konflikcie z Hitlerem, trwającym od nieudanej operacji "Lew Morski". Został aresztowany w Berlinie przez radzieckich żołnierzy. W czasie procesów w Norymberdze został skazany na dożywocie. Po 10 latach wyszedł na wolność. Powodem była choroba. Napisał biografię "Moje życie", wydaną w 1956 roku. Zmarł 6 listopada 1960 roku.