ZSRR:          

Gieorgij Żukow - 1896-1974. Urodzony w 1896 roku w Srzelkówce. Pochodził z biednej rodziny, wyjechał jednak do Moskwy, gdzie rozpoczął naukę. Walczył w wojsku rosyjskim, gdzie został powołany w 1915 roku. W 1918 roku wstąpił do Armii Czerwonej. W 1941 roku został szefem Sztabu Generalnego, a w 1943 roku był już marszałkiem Związku Radzieckiego. Po agresji Niemiec dowodził m.in. Frontem Leningradzkim i Rezerwowym, opracował plany ofensywy moskiewskiej, gdy Niemcy zostali odparci spod stolicy Związku Radzieckiego. Kierował operacją zdobycia Berlina. Odbierał w Moskwie defiladę zwycięzców, co rozsierdziło Stalina. W latach 1945-46 był dowódcą radzieckich wojsk okupacyjnych w Niemczech. Po wojnie obejmował różne stanowiska ministerskie, a po przeniesieniu w stan spoczynku - 1958, napisał "Wspomnienia i refleksje". Zmarł w 1974 roku.
 

Konstanty Rokossowski - 1896-1968. Urodzony najprawdopodobniej 21 grudnia 1896 roku w Warszawie. Był zatem częściowo Polakiem, co skrzętnie wykorzystywały władze komunistyczne. W 1937 roku został aresztowany i wysłany do obozu. Zwolniono go stamtąd dopiero w 1941 roku, po czym dowodził 16 Armią, podczas szturmu niemieckiego na Moskwę. Wraz z upływem czasu jego pozycja rosła, brał udział w pochodzie Armii Czerwonej na zachód, do Berlina. W 1949 roku został marszałkiem Polski, a wcześniej ministrem obrony naszego kraju. W październiku 1956 roku zmuszono go, używając podstępu, do opuszczenia piastowanych stanowisk, powrócił wtedy do ZSRR. Zmarł 3 sierpnia 1968 roku w Moskwie. Otrzymał tytuł honorowego obywatela miast Gdańska i Gdyni.

 

Iwan Koniew (ur. 28 grudnia 1897, zm. 21 maja 1973) - marszałek radziecki. Rozpoczął służbę w 1915 roku, jako szeregowiec w armii carskiej. W 1918 r. będąc członkiem partii komunistycznej, wstąpił do Armii Czerwonej i walczył w wojnie domowej. W 1934 r. ukończył Akademię Wojskową im. M. Frunzego. Cztery lata później objął dowództwo 2. Samodzielnej Armii Dalekiego Wschodu, a później Zabajkalskiego i Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego. W czasie wojny niemiecko-radzieckiej dowodził 19 armią, a potem Frontem Zachodnim. 17 października objął dowództwo Frontu Kalinińskiego. Współwinny klęski na przedpolach Moskwy, omal nie stanął przed plutonem egzekucyjnym. Uratowało go wstawiennictwo gen. Żukowa.

Samodzielne dowództwo objął ponownie w sierpniu 1942 roku. Od czerwca 1943 r. był dowódcą Frontu Stepowego (później 2. Frontu Ukraińskiego). Na jego czele brał udział w kontrofensywie radzieckiej na łuku kurskim. Dnia 20.02.1944 mianowany marszałkiem. Od maja 1944 dowodził 1 Frontem Ukraińskim, którego wojska doprowadził do Berlina. Mimo lepszej sytuacji strategicznej, Stalin nie powierzył mu zaszczytu uderzenia na Reichstag, centrum miasta. Dokonał tego Żukow . W trakcie sporu Żukowa ze Stalinem, wraz z innymi oficerami, poparł marszałka. Po jego dymisji ze stanowiska naczelnego dowódcy wojsk lądowych w 1946 r. objął tę funkcje. Po utworzeniu Układu Warszawskiego w roku 1955 był pierwszym dowódcą jego zjednoczonych sił.

Marszałek Iwan Koniew został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Virtuti Militari.

Woroszyłow Klimient Jefriemowicz (1881–1969), radziecki polityk, marszałek ZSRR. W partii bolszewickiej od 1903. Uczestnik rewolucji 1905–1907 i rewolucji październikowej 1917 oraz wojny domowej w Rosji. 1918–1920 członek Rady Wojskowo-Rewolucyjnej I Armii Konnej. Blisko związany z J.W. Stalinem.

1926–1952 członek Biura Politycznego Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików), współodpowiedzialny za represje i czystki w Armii Czerwonej. 1925–1934 komisarz ludowy ds. wojskowych i morskich, 1934–1940 ludowy komisarz obrony. Od maja 1940 zastępca przewodniczącego Rady Komisarzy Ludowych ZSRR. 1941–1945 członek Państwowego Komitetu Obrony. Od 1945 przewodniczący Sojuszniczej Komisji Kontroli na Węgrzech. Zastępca (1946–1953), a następnie przewodniczący (1953–1960) Prezydium Rady Najwyższej ZSRR. 1960 odwołany ze stanowisk po poparciu tzw. antypartyjnej grupy W.M. Mołotowa.