Alianci
Termin alianci stosowany jest przede wszystkim do członków koalicji antyhitlerowskiej podczas drugiej wojny światowej, choć dość często jest on tutaj ograniczany do państw zachodnich (Wielka Brytania z dominiami i USA oraz stworzone w tych krajach siły zbrojne wolnej Francji, Polski i kilku mniejszych państw), które były objęte wspólny dowództwem.
Siły alianckie liczyły około 20 milionów żołnierzy pochodzących z różnych regionów świata. To była najbardziej wielonarodowa regularna armia w historii. Początkowo, tuż po wybuchu wojny, siły alianckie tworzyły armie Francji i Wielkiej Brytanii. Już wkrótce szeregi zasilili żołnierze z państw Wspólnoty Narodów i Brytyjskiego Imperium.
Alianckie lotnictwo odegrało kluczową rolę w zwycięstwie nad państwami Osi. W pierwszym okresie wojny Wielka Brytania przetrwała dzięki utrzymaniu panowania w powietrzu, szczególnie podczas bitwy o Wielką Brytanię. W Królewskich Siłach Powietrznych (RAF), oprócz Brytyjczyków, walczyli lotnicy z wielu państw. Lotnicy z Australii, Nowej Zelandii, Kanady i innych regionów Brytyjskiego Imperium aktywnie przyczynili się do sukcesów RAF. Zanim Stany Zjednoczone włączyły się do wojny, wielu Amerykanów przekroczyło granicę z Kanadą i zasiliło szeregi Królewskich Sił Powietrznych Kanady. Około 14 tysięcy polskich lotników walczyło wspólnie z aliantami.
